Historia powstania szpitala w Kędzierzynie-Koźlu

Wybudowanie szpitala w Kędzierzynie i prowadzona tam od 1903 r. praktyka lecznicza związane było przede wszystkim z koleją.

W nocy z 12 na 13 sierpnia 1902 r. w pobliżu kędzierzyńskiego dworca kolejowego miał miejsce bardzo niebezpieczny wypadek kolejowy. Wielu z ciężko rannych w tym wypadku musiało być specjalnie podstawionym pociągiem przewiezionych do szpitala aż do Opola. Wielu z nich zmarło w drodze do szpitala. To tragiczne wydarzenie wpłynęło w istotny sposób na podjęcie przez lokalne władze decyzji o budowie szpitala w Kędzierzynie tuż obok wybudowanego w tymże roku kościoła.

Dzięki usilnym staraniom miarodajnych czynników i kolei wspierającej budowę szpitala jego ukończenie było możliwe już w 1903 r. Przy budowie szpitala zadbano o możliwość jego dalszej rozbudowy w przyszłości. W 1903 r. nastąpiło otwarcie szpitala znanego pod nazwą szpital fundacji św. Antoniego. Mieścił on 50 łóżek. Usługi w szpitalu wykonywały siostry zakonne Służebniczki Marii Panny Niepokalanego Poczęcia z Domu Klasztornego w Porębie w pobliżu Góry Św. Anny. Pierwszym dyrektorem szpitala był dr Hans Sowada, a po 1945 r. dr Władysław Opolski, a następnie dr Albin. 

W kolejnych latach powojennych kędzierzyński szpital został rozbudowany i unowocześniony Obecnie posiada cztery oddziały specjalistyczne i oddział pomocy doraźnej.

Pierwszy miejski szpital w Koźlu “Fundacji Brendeisa” przy obecnej ulicy Piramowicza (dawniej Schulstrasse) istniejący do lat 40-tych bieżącego stulecia został otwarty w 1871 r. lecz posiadał on jedynie 20 łóżek. Opiekę nad chorymi w tym szpitalu sprawowały siostry zakonne szarytki św. Elżbiety. Nowoczesny szpital w Koźlu wybudowano dopiero w latach 40-tych bieżącego stulecia.

Obecnie oba te szpitale stanowią integralną całość.